Bir sevgilinin aşkı beni bağladı. Aşkı geldi, beni önüne kattı… Aklımı çaldı, bana edeceğini etti! Yüzünün hayali yolumu kesti, harmanımı ateşe verdi! Bir an bile onsuz karar edemiyorum. O güzeli görmemek, ayrılığına sabretmek, bence adeta kâfir olmak gibi bir şey! Gönlüm onun yerinde değil, onun ardında; başım dönüp duruyor… Bundan fazla nasıl yol alabilir, nasıl daha ileri gidebilirim?
Önümüzdeki vadiye dalıp yürümek, yüzlerce belaya uğrayıp sabretmek gerek. Halbuki ben, o ay yüzlünün yüzünü görmeden bir an bile duramıyorum… Nasıl olur da yola bele düşer, konak durak arayarak yürürüm? Derdim derman kabul edecek dereceyi geçti; işim imanı da aştı küfrü de! Derdim de onun sevdası, dermanım da… Gönlümdeki ateş de onun sevgi ateşi!
Bu dertte tekim… Kimsem yok… Fakat bu sevdada onun derdi, bana hemdem olmakta; bu yeter bana! Sevdası beni topraklara attı, kanlara buladı. Saçları beni perdeden çıkardı! Onun sevdasına düştüm, takatsız bir hale geldim… Onu görmeden bir an bile sabredemiyorum!
Yolunda toprak kesildim, kanlara gark oldum… Halim işte bundan ibaret… Ne yapayım?
Mantık Et-Tayr’dan… Feridüddin Attar, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları. Tercüme: Abdülbaki Gölpınarlı.
Bir yanıt yazın